Klasztor

Poświęcony św. Janowi Chrzcicielowi klasztor prawdopodobnie został ufundowany przez króla Bélę III ok. 1170 r. Pierwsze znane źródło wspominające o tym miejscu powstało w 1203 r. i jest też zawarte w Kodeksie Prayego, w którym poza tym można również znaleźć rękopis homilii i modlitw pogrzebowych  (Halottibeszédéskönyörgés) - jeden z najstarszych znanych i zachowanych do dziś tekstów węgierskich. Pierwotne zabudowania (z centralnym kościołem i klasztorem benedyktyńskim) opustoszały jakieś sto lat po powstaniu. W 1285 r., w wyniku drugiego najazdu mongolskiego na Węgry, miejsce to spłonęło. Kościół odnowiono w XVI w., zaczął on pełnić funkcje parafialne, następnie został przekazany kalwinistom w XVI w. Niestety, w 1755 r. wieś i kościół spłonęły, tylko niewielka część została odbudowana w pierwotnej formie. Obecnie znajduje się tu zreformowany kościół wiejski oraz ruiny zabudowań z widocznym zarysem  trójnawowej romańskiej bazyliki o dwóch wieżach przy apsydzie, a więc od wschodu. Jest to zjawisko niezwykle rzadkie w średniowieczu – powszechnie umieszczano sanktuarium od wschodu, zaś wieże od zachodu. We wnętrzu jednej z zachowanych wież znajdują się schody. Dodatkowo, od północy do kościoła przylegają ruiny klasztoru benedyktyńskiego, zaś widoczny na poziomie gruntu plan kościoła centralnego, kiedyś dedykowanego św. Małgorzacie Antiocheńskiej, przylega do południowo-wschodniej części kościoła. Oba obiekty powstały w mniej więcej tym samym czasie (1175-1180).